Πριν λίγες μέρες τελείωσα το μυθιστόρημα κοσμικού τρόμου The Fisherman τού John Langan. Ήταν το καλύτερο λογοτεχνικό βιβλίο που διάβασα το 2021, μην πω και το 2020. Τέρμα η εισαγωγή. Πάμε στο ζουμί.
Πήρα το βιβλίο περίπου τέτοια εποχή πέρσι, στην αγγλική του έκδοση, με το πανέμορφο εξώφυλλο και την καλαίσθητη γραμματοσειρά. Ήταν η εποχή που έκανα άνοιγμα σε νέους συγγραφείς κοσμικού τρόμου, αλλά και σε νέες σχολές κοσμικού τρόμου. Το εν λόγω βιβλίο ανοίγει στην λεγόμενη literary horror σχολή, όρο που εγώ μεταφράζω ως κιμπάρικο τρόμο, και που υπηρετεί εν Ελλάδι αριστοτεχνικά ο Δημήτρης Δελαρούδης (βλ. συλλογές διηγημάτων Ο Ιός της Βαβέλ και Ζωντανός Πυρσός). Ένα χρόνο μετά λοιπόν, έπιασα τελικά το The Fisherman. Και δεν μπορούσα να το αφήσω.
Γενικώς και ειδικώς, αλλά και οριζοντίως και καθέτως, λατρεύω την πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Είναι όμως δύσκολη, φανταστείτε την ως ένα σπαθί χωρίς λαβή. Αν ο συγγραφέας δεν είναι μάστορας, η λεπίδα θα γίνει κόκκινη. Αν όμως διαθέτει την ικανότητα τού John Langan, τότε η λεπίδα θα σκίζει τον αέρα σαν αστραπή.. Με πρωτοπρόσωπη αφήγηση λοιπόν ο Langan ξεκινάει την ιστορία ενός μεσήλικα καθώς διηγείται τα γεγονότα που ακολούθησαν τον θάνατο της γυναίκας του. Το μόνο ίσως που έσωσε το μυαλό του ήταν το ψάρεμα, στο οποίο αργότερα τον συνόδευε ένας συνάδελφός του που επίσης είχε υποστεί μία οικογενειακή τραγωδία. Η αφήγηση κυλάει κάπως αργά και φλύαρα στην αρχή, αλλά είναι τόσο καλογραμμένη που δεν με πείραξε. Εκεί που σκάει το πρώτο μπαμ είναι όταν οι δύο φίλοι αποφασίζουν να πάνε για ψάρεμα σε ένα απόμερο και κακόφημο ρυάκι, στο οποίο εξαφανίζονται κατά καιρούς άνθρωποι…
Και μετά έρχεται το δεύτερο μέρος. Πρόκειται για μία εγκιβωτισμένη ιστορία (τα χαιρετίσματα μου στον κύριο Όμηρο – τι εννοείς δεν ήταν ένας αλλά πολλοί; – ένας ήταν, άντε τώρα μην….), την οποία αφηγείται στους δύο φίλους ένας μάγειρας στο εστιατόριο που επισκέπτονται καθ’ οδόν προς το ρυάκι. Καλύπτει περίπου το μισό βιβλίο, θα σας πρότεινα όμως να την διαβάσετε με την μία. Ούτε νερό, ούτε τουαλέτα. Κάθεστε στην καρέκλα και διαβάζετε από την αρχή μέχρι το τέλος, από την πρώτη λέξη μέχρι την τελευταία λέξη. Τι να πει κανείς τώρα για αυτή την ιστορία, χωρίς να αποκαλύψει κάτι… Λοιπόν, ακούστε… Σε ένα σημείο θα δείτε έναν κατάμαυρο, αχανή ωκεανό, που — Εντάξει, μέχρι εκεί. Α, και κάτι άλλο. Σε μερικά σημεία αυτής της ιστορίας, θα νιώσετε σαν να παγώνει ο χρόνος και να κινείστε με πολύ πολύ αργές κινήσεις. Πώς είναι στις ταινίες όταν εκρηγνύεται χειροβομβίδα κοντά σε κάποιον και σταματάει ο ήχος και όλα κινούνται αργά, σαν να είναι στον βυθό; Κάπως έτσι… Α, και να μην το ξεχάσω: θα θέλετε να μάθετε ποιος είναι ο Ψαράς και τι ψαρεύει… Να ξέρετε ότι δεν είναι το κλασικό π.χ. κατά συρροήν δολοφόνος ή κάποιος δαίμονας που ψαρεύει ανθρώπινες ψυχές… Όχι… Ο Ψαράς ψαρεύει κάτι πολύ συγκεκριμένο και πολύ, πολύ μεγάλο… Έξτρα πόντους στον Langan για την απουσία διαλόγου στον κακό της ιστορίας και για τις ελάχιστες εμφανίσεις του, καθώς και για τις αναφορές του σε σπάνια βιβλία και σε μυστικές οργανώσεις.
Δεν θα σας πω για το τρίτο μέρος. Αρκετά είπαμε για τα δύο πρώτα. Το τρίτο θα το ανακαλύψετε μόνοι σας. Δεν ξέρω εάν και πότε θα μεταφραστεί το βιβλίο στα ελληνικά. Στα εγγλέζικα πάντως μπορείτε να το διαβάσετε σχετικά εύκολα ακόμα κι αν δεν είστε έμπειροι χειριστές της γλώσσας. Το βρίσκετε στο Book Depository χωρίς μεταφορικά. Και κάτι ακόμα: αυτό το βιβλίο πρέπει οπωσδήποτε να μεταφερθεί είτε στην τηλεόραση είτε στον κινηματογράφο… Από τον Langan θέλω να πάρω και τις συλλογές διηγημάτων κοσμικού τρόμου The Wide, Carnivorous Sky and other Monstrous Geographies, Sefira and Other Betrayals, και Children of the Fang and Other Genealogies.
Φίλες και φίλοι, μείνετε συντονισμένοι στην Κοιλάδα της Γνώσης για περισσότερες παρουσιάσεις βιβλίων, συνεντεύξεις, και κληρώσεις…