Φίλες και φίλοι, καλώς ορίσατε στην πέμπτη συνέντευξη στην Κοιλάδα της Γνώσης! Σήμερα έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε τον Γεώργιο Δάμτσιο, συγγραφέα, μεταξύ άλλων, της συλλογής διηγημάτων Μυστικά στο Λυκόφως (το άρθρο μου για το βιβλίο εδώ) και τής περιπέτειας Εξημέρωση (το άρθρο μου για το βιβλίο εδώ). Πάμε…
Πείτε μας δύο λόγια για εσάς. Τι έχετε σπουδάσει, πού έχετε εργαστεί, τι κάνετε στον ελεύθερό σας χρόνο, ποια βιβλία έχετε γράψει, τι σας αρέσει να διαβάζετε, τι διαβάζετε τώρα…
Οι σπουδές μου δεν έχουν καμία συγγένεια με τον χώρο της συγγραφής. Παραδείγματος χάρη, μέσα σε πολλά άλλα κατέχω πτυχία ηλεκτρονικού τηλεοράσεων και μηχανικού αυτοκινήτων. Ωστόσο, τα πάντα είναι «εφόδια» όταν ασχολείσαι με το γράψιμο. Ώρες ώρες γλυτώνεις και την έρευνα που θα έκανες κι αυτό είναι πραγματικά ανεκτίμητο!
Μέχρι στιγμής έχω εκδώσει συνολικά επτά βιβλία. Είναι τα: Μέχρι την τελευταία του ανάσα, Το τρίπτυχο των ευχών, Στη γέφυρα των χαμένων ψυχών (μαζί με τον Μάριο Δημητριάδη), The Metal Chapters Vol. 1 (και πάλι μαζί με τον Μάριο), Μυστικά στο Λυκόφως, Σκοτεινό πέπλο και Εξημέρωση. Επίσης έχω συμμετάσχει και σε εννέα συλλογικούς τόμους. Περισσότερα για όλα αυτά μπορείτε να βρείτε στο https://georgedamtsios.weebly.com/. Από εκεί και πέρα, έχω έτοιμα στην άκρη τουλάχιστον άλλα έξι βιβλία που τα θεωρώ αξιόλογα προς έκδοση, αλλά για την ώρα δεν έχει νόημα να σταθούμε σε αυτά.
Σχετικά με τον ελεύθερο χρόνο… Είναι πονεμένη ιστορία. Συγγράφω τα δικά μου μυθιστορήματα και διηγήματα, διαβάζω όσο περισσότερα βιβλία μπορώ, παίζω μπάσο σε ένα heavy metal πρότζεκτ το οποίο ανήκει στον φίλο μου και συνεργάτη Roger Rovento, μερικά απογεύματα πηγαίνω για κολύμβηση, ενώ –πολύ πιο σπάνια πια– παίζω και κανένα βιντεοπαιχνίδι.
Τέλος, όπως μόλις προείπα, διαβάζω πάρα πολλά βιβλία κάθε χρόνο και είναι από εντελώς διαφορετικά λογοτεχνικά είδη. Θεωρώ ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα όπλα για να βελτιωθώ συγγραφικά. Αυτές τις μέρες λόγου χάρη διαβάζω το Αποχαιρετισμός στα όπλα του Hemingway και τον Γλύπτη του Carter. Η διαφορά μεταξύ τους είναι αχανής αλλά το καθένα έχει τη δική του ομορφιά.
Έχετε τους Ευγενείς Άγριους, την δική σας σειρά βιβλίων, κάτι που δεν το βλέπουμε συχνά στην ελληνική λογοτεχνία. Πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε σειρά;
Όταν ξεκίνησα να γράφω το Σκοτεινό Πέπλο, δεν είχα απαραίτητα σκοπό να δημιουργήσω τη σειρά των Ευγενών Άγριων. Η ιδέα πέρασε από το μυαλό μου στη μέση αυτού κι όταν αποφάσισα να συμμετάσχει στην ιστορία ο ιδιωτικός ερευνητής Τζορτζ Ντόρμερ. Εκείνον τον καιρό δούλευα κι ένα άλλο βιβλίο παράλληλα με το Σκοτεινό Πέπλο στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο Ντόρμερ. Τα δύο βιβλία ήταν αρκετά διαφορετικά αλλά ένιωσα μια περίεργη έλξη μεταξύ των δύο χαρακτήρων. Κατάλαβα ότι αν τους συνδύαζα σε πιο σταθερή βάση θα έβγαινε κάτι το –κατά τη γνώμη μου πάντα– πολύ ενδιαφέρον και πρωτότυπο. Οι Ευγενείς Άγριοι δηλαδή. Όλο αυτό το δέσιμο βέβαια ο αναγνώστης θα το αντιληφθεί στο έπακρο –κατά τη γνώμη μου και πάλι– στο τέταρτο βιβλίο της σειράς και αφού πρώτα αιφνιδιαστεί για τα καλά στο τρίτο.
Πώς πείσατε τον εκδότη να επενδύσει σε αυτή τη σειρά;
Βασικά, ήταν κάτι που το σκέφτηκε και ο ίδιος ο εκδότης από μόνος του όταν διάβασε το Σκοτεινό Πέπλο. Το οποίο για μένα ήταν πολύ πολύ σημαντικό. Ένιωσα σιγουριά και εμπιστοσύνη. Δεν το κρύβω ότι εντυπωσιάστηκα κιόλας με την οξύνοιά του. Είχε δει εξαρχής μακρύτερα κι από μένα. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι καλύτερο.
Βλέπουμε ότι στα ελληνικά θρίλερ και στις ελληνικές περιπέτειες κυρίαρχο στοιχείο είναι συχνά το υπερφυσικό. Πώς και δεν βάλετε στους Ευγενείς Άγριους κάτι αντίστοιχο;
Νομίζω ότι δεν ταιριάζει καθόλου στο κεντρικό πλάνο που έχω κατά νου για τους Ευγενείς Άγριους. Θεωρώ ότι η υπόθεσή τους κινείται κυρίως σε αστυνομικά πλαίσια.
Υπάρχει βέβαια και ένα fun fact σε όλο αυτό. Στα βιβλία που έχω εκδώσει υπάρχουν γενικώς πάρα πολλές αλληλοσυνδέσεις. Υπάρχουν χαρακτήρες που επανεμφανίζονται χρόνια μετά σε άλλο, άσχετο βιβλίο, υπάρχουν αναφορές σε παλιότερα γεγονότα ή συμβάντα… γενικώς υπάρχουν πολλά κρυμμένα «μυστικά». Έτσι λοιπόν, στη συλλογή διηγημάτων μου Μυστικά στο Λυκόφως υπάρχουν τρία διηγήματα που συνδέονται με τα βιβλία των Ευγενών Άγριων. Στα δύο εξ αυτών υπάρχει έντονο το στοιχείο του υπερφυσικού, το οποίο καθορίζει άμεσα τις ιστορίες τους, αλλά δίχως να αγγίζει τους Ευγενείς Άγριους. Οι εκεί χαρακτήρες απλώς διασταυρώνουν τους δρόμους τους με τον Λούκα και τον Τζορτζ.
Στην Εξημέρωση μιλάτε για ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, όπως υποβαθμισμένες συνοικίες και η κακομεταχείριση των γυναικών. Φοβηθήκατε μήπως παρεξηγηθούν οι προθέσεις σας;
Τα κοινωνικά θέματα προσωπικά με απασχολούν σε όλα τα βιβλία που έχω γράψει, ακόμα και σε εκείνα που περιέχουν το στοιχείο του υπερφυσικού. Και, ελπίζω να μην ακουστεί κάπως χοντροκομμένα αυτό, αλλά δεν με ενδιαφέρει αν θα παρεξηγηθώ από κάποιους αναγνώστες. Αν ξέρω κάτι καλά, είναι ότι οι καλές ιστορίες περιέχουν αληθοφανείς χαρακτήρες. Άρα οι χαρακτήρες αυτοί πρέπει να μοιάζουν με αληθινούς ανθρώπους. Και οι άνθρωποι είναι γεμάτοι με τέτοια κοινωνικά θέματα. Πώς να γράψω λοιπόν χρησιμοποιώντας χαρακτήρες χωρίς προβλήματα; Καταρχάς ποιο το νόημα και ποιο το κίνητρο για μένα; Μέσα από τις ιστορίες μου πολλές φορές καταφέρνω και βλέπω πιο καθαρά τα πράγματα που συμβαίνουν τριγύρω μου. Οπότε το επιδιώκω οι χαρακτήρες μου να είναι βουτηγμένοι στα κοινωνικά προβλήματα και το κάνω πρωτίστως για μένα. Έχω την εντύπωση ότι αν δεν έγραφα έτσι δεν θα έγραφα καθόλου.
Ποια είναι τα συστατικά επιτυχίας για μία περιπέτεια και ποιες είναι οι αγαπημένες σας περιπέτειες;
Νομίζω ότι μια καλή περιπέτεια πρέπει να έχει γρήγορο ρυθμό αλλά χωρίς ο συγγραφέας της να ξεχνάει ότι και πάλι τα υπόλοιπα συστατικά της ιστορίας πρέπει να είναι «ζωντανά». Κανείς δεν θα διαβάσει λόγου χάρη ένα βιβλίο με ξέφρενο ρυθμό αν του φανούν οι χαρακτήρες του χάρτινοι.
Όσο για τις δικές μου αγαπημένες περιπέτειες… σε ένα ακόμα fun fact, γενικά δεν διαβάζω πάρα πολλές –αναλογικά με άλλα είδη τουλάχιστον. Μπορώ πάντως να σημειώσω τον Lee Child ως έναν εξαιρετικό πρεσβευτή του είδους. Πρόσφατα επίσης διάβασα και απόλαυσα δύο βιβλία του Rob Sinclair.
Συλλογή διηγημάτων ή μυθιστόρημα;
Από μικρός είχα μεγάλη αγάπη στη συγγραφή μυθιστορημάτων. Μου αρέσει να αναπτύσσω περισσότερο τις ιστορίες μου και να μελετώ μέσα από αυτές την εξέλιξη των χαρακτήρων μου. Την τελευταία εξαετία ωστόσο έγραψα και αρκετά διηγήματα (περίπου 40) και μπορώ να πω ότι γοητεύτηκα κι από αυτά. Το να πρέπει να γράψεις για «τη στιγμή του ήρωα» είναι κάτι που τελικά κρύβει πολλές προκλήσεις!
Έχουν αλλάξει οι αναγνωστικές συνήθειες των Ελλήνων μετά την κρίση;
Μπορώ να σας πω για τις δικές μου συνήθειες. Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στα χρόνια πριν και μετά την κρίση διαπιστώνω ότι «στο μετά» έχει αυξηθεί σημαντικά ο όγκος των βιβλίων που διαβάζω κάθε χρόνο. Όμως αυτό μπορεί να συνέβη λόγω ηλικίας και αλλαγών στις οικογενειακές υποχρεώσεις και όχι λόγω της κρίσης. Μιλώντας γενικότερα για τους Έλληνες, θα παραθέσω απλώς το ότι, και να θέλουν να διαβάσουν πολύ, δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό οικονομικά για όλους.
Πότε θα διαβάσουμε ένα ιστορικό μυθιστόρημά σας;
Δεν έχω κάτι τέτοιο στα άμεσα πλάνα μου καθώς υπάρχουν οι Ευγενείς Άγριοι και το πρότζεκτ του Metal Chapters, όπου είναι αμφότερα σειρές. Είναι πάντως μια πρόκληση που μου έχει περάσει πολλές φορές από το μυαλό. Έχω γράψει μάλιστα ένα βιβλίο στο οποίο πρωταγωνιστούν δωδεκάχρονα παιδάκια και είναι και για μικρούς και μεγάλους. Σκεφτόμουν λοιπόν να στήσω μια δεύτερη περιπέτεια των παιδιών κατά την οποία θα είχαν άμεση επαφή με την ιστορία του Αριστοτέλη. Όλα αυτά όμως έμειναν στον πάγο, άγνωστο για πόσο.
Σας έχει δυσκολέψει η καχυποψία πολλών αναγνωστών για τους Έλληνες συγγραφείς;
Η καχυποψία αυτή υπάρχει και σίγουρα δυσκολεύει κάθε Έλληνα συγγραφέα. Θα πρέπει όμως να σκεφτούμε μήπως είναι δικαιολογημένη– έστω και κατά ένα μέρος της. Μήπως έχουμε εκδώσει ως λαός και πολλά βιβλία που είναι «κάτω της βάσης;» Μήπως αν το επίπεδο βελτιωθεί, σταδιακά κερδίσουμε και τον πλέον καχύποπτο αναγνώστη; Είναι σκέψεις που περνούν συχνά από το μυαλό μου και την απάντηση θα τη δώσει μόνο ο χρόνος.
Ποιοι είναι κατ’ εσάς οι καλύτεροι σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς;
Μπορώ να πω με σιγουριά ότι υπάρχουν και στις μέρες μας αρκετοί Έλληνες συγγραφείς πρώτης γραμμής. Όμως δεν θα κατονομάσω κανέναν, διότι κάθε φορά που το κάνω, στη συνέχεια ανακαλύπτω ετεροχρονισμένα ότι έχω ξεχάσει κάποιον εξίσου αξιόλογο και στενοχωριέμαι.
Το φανταστικό στην Ελλάδα έχει πάρει τα πάνω του τα τελευταία χρόνια. Πού οφείλεται αυτή η μεταβολή; Πιστεύετε ότι θα κρατήσει ή είναι πυροτέχνημα;
Νομίζω ότι από τη στιγμή που όλο και περισσότεροι Έλληνες άρχισαν να εκδίδουν βιβλία, ήταν θέμα χρόνου να υπάρξει και ένα μεγάλο κύμα στον χώρο του φανταστικού. Επίσης, αναμενόμενο ήταν ότι κάποιοι από αυτούς θα ήταν και καλοί. Πιστεύω λοιπόν ότι δεν είναι πυροτέχνημα όλο αυτό. Τώρα μάλιστα που εμφανίστηκαν εκεί έξω αρκετά ποιοτικά βιβλία, θα ακολουθήσουν κι άλλοι συγγραφείς, οι οποίοι θα έχουν και πρόσφορο έδαφος.
Πείτε μου τα τρία πιο σημαντικά βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ.
Είναι και αυτή μια ερώτηση που δεν καταφέρνω ποτέ να απαντήσω. Αν μιλούσαμε για πενήντα, ίσως και να τα πήγαινα καλύτερα!
Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Δάμτσιο και ευχόμαστε καλή συνέχεια και καλή επιτυχία στα νέα του βιβλία!
Φίλες και φίλοι, μείνετε συντονισμένοι στην Κοιλάδα της Γνώσης για περισσότερες συνεντεύξεις και άρθρα για βιβλία…