Τον Αντώνη Κρυσίλα οι παλιοί τον γνωρίζουν από την εποχή των ανθολογιών των Εκδόσεων Ωρόρα, την δεκαετία του ’90. Εγώ τον πρωτοδιάβασα και τον απήλαυσα στην συλλογή διηγημάτων του Το Στόμα του Διαβόλου (Πηγή, 2021, 262 σ.), κι έτσι δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για να διαβάσω το νέο του μυθιστόρημα, Tiamat (Πηγή, 2023, 340 σ.).
Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, η ανέχεια, η περιέργεια και οι… συγκυρίες ωθούν έναν φτωχοδιάβολο συγγραφέα του φανταστικού στη διερεύνηση των φημών που θέλουν ένα τέρας υπεύθυνο για εξαφανίσεις τόσο ανθρώπων όσο και ζώων στο Δέλτα του Έβρου. Μυστικές υπηρεσίες, άνθρωποι του υποκόσμου, λαθρομετανάστες και κρατικοδίαιτοι κτηνοτρόφοι εμπλέκονται σε μία καταιγιστική περιπέτεια με συγκολλητική ουσία το τέρας, γνωστό και ως Τιαμάτ (στην μεσοποτάμια μυθολογία, δράκαινα των αρμυρών υδάτων). Υπάρχει όμως τέρας ή μήπως πρόκειται για ευφυή κατασκευάσματα με στόχο την απώθηση των μεταναστευτικών ροών; Κι αν υπάρχει, πώς και γιατί βρέθηκε εκεί; Μήπως τελικά το τέρας δεν είναι αυτό που φαίνεται εκ πρώτης όψεως;
Ε λοιπόν, αξίζει να διαβάσετε το Tiamat για να απαντήσετε μόνοι σας σε αυτές τις ερωτήσεις. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του πρωταγωνιστή δίνει ζωντάνια στο κείμενο, ενώ τα ουκ ολίγα και μάλλον όχι τυχαία κοινά του με τον συγγραφέα προσφέρουν αρκετά μειδιάματα κατά την ανάγνωστη και προκαλούν ερωτήσεις τύπου «βρε λες να» σε ουκ ολίγα σημεία. Ιδιαίτερες πινελιές δίνουν το δέσιμο της πλοκής με στοιχεία της πολιτικοκοινωνικής ζωής της Ελλάδας (Μνημόνια, Σήφης, μεταναστευτικές ροές, φράχτης στον Έβρο, υπηρεσιακή κυβέρνηση του 2012, κρατικές επιδοτήσεις, κλπ), η ύπαρξη ενός από μηχανής… τρελού και η βιβλιογραφική έρευνα του πρωταγωνιστή σε παρόμοιες αναφορές τεράτων στην αρχαιότητα και στον μεσαίωνα. Η ταυτότητα του τέρατος προσδίδει ένα πέπλο μυστηρίου (που θα μπορούσε να είναι πιο εκτενές και πιο δαιδαλώδες) και, ακόμα και όταν αποκαλύπτεται, αυτό γίνεται αριστοτεχνικά: το τέρας προικίζεται με έναν συμβολισμό, δουλεμένο όμως σωστά και χωρίς να ξενίζει. Οι χαρακτήρες, μαζί με τα κίνητρά τους, είναι καλοδουλεμένοι – αν και έχω σοβαρές ενστάσεις αληθοφάνειας σε κανά-δυο κομβικές τους αποφάσεις. Το βιβλίο ξεχειλίζει από ακατέργαστη και χορταστική δράση, από κροσέ και άπερκατ έως πιστολίδια, καθώς και από πηγαίο χιούμορ· με δυο λόγια, ο ορισμός του παλπ και του καλτ. Κάποια λάθη επιμέλειας θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί.
Εν κατακλείδι, ελπίζω να απολαύσετε το Tiamat! Αξίζει να αναζητήσετε και το Στόμα του Διαβόλου, ενώ τα τεύχη των Εκδόσεων Ωρόρα με τα διηγήματα του Κρυσίλα, τον οποίο τον ευχαριστώ για την λίστα, είναι το #47 (Ιστορίες με φαντάσματα: Ο καθρέφτης), #53 (Ιστορίες μυθολογίας Κθούλου/2: Το στόμα του διαβόλου) και #61 (Ιστορίες με στοιχειωμένα αντικείμενα: Το τέρας).
Φίλες και φίλοι, μείνετε συντονισμένοι στην Κοιλάδα της Γνώσης για περισσότερες συνεντεύξεις και άρθρα για βιβλία…