Τα τελευταία καλοκαίρια μου ξεκινούν τον Ιούνιο με δίψα για θαλασσινές περιπέτειες και κάπου προς τέλος Ιουλίου – βαριά, αρχές Αυγούστου – στρίβουν σε μια λαχτάρα για επιστημονική φαντασία. Κι όσο ο Αύγουστος ανεβαίνει στα εικοσάρια, μπαίνει και ο τρόμος στο παιχνίδι. Έτσι, μιας και είμαστε στις 20 παρά κάτι του μηνού (sic), είπα να διαβάσω μια νουβέλα που ανήκει εξίσου και στην επιστημονική φαντασία και στον τρόμο. Ο λόγος περί του Στον Οίκο του Σκουληκιού (Μεταίχμιο, 2018, 128 σελ., απόσπασμα εδώ) του George R. R. Martin.
Ο Martin είναι ευρέως γνωστός από την σειρά επικής φαντασίας Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου, που έχει μεταφερθεί με επιτυχία (εντάξει, εντάξει πλάκα κάνω) στην τηλεόραση ως Game of Thrones από το HBO. Όμως, πέραν του Τραγουδιού, ο Martin έχει γράψει έναν απίστευτα μεγάλο αριθμών ιστοριών, με την μερίδα του λέοντος να καταλαμβάνουν όσες κατατάσσονται στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Πολλές εξ αυτών μάλλον (όπως η νουβέλα A Song for Lya) έχουν βραβευτεί με Hugo, Locus, Nebula και άλλα βαρυσήμαντα βραβεία. Παρόμοια ισχύουν και για τις ιστορίες τρόμου του Martin, με χαρακτηριστικά παραδείγματα το μυθιστόρημα Το Όνειρο του Μισισιπή και την νουβέλα The Pear-Shaped Man.
Η νουβέλα Στον Οίκο του Σκουληκιού δημοσιεύτηκε το 1976 στο βιβλίο The Ides of Tomorrow: Original Science Fiction Tales of Horror. Ανήκει εξίσου στην επιστημονική φαντασία και στον τρόμο. Διαδραματίζεται στο μακρινό μέλλον σε έναν πλανήτη του οποίου ο ήλιος αργοπεθαίνει και οι άνθρωποι, καλούμενοι Γιάγκα-λα-χάι, ζουν μέσα σε υπόγειες στοές. Λατρεύουν το Λευκό Σκουλήκι, έναν ταιριαστό θεό για ανθρώπους που ζουν μέσα στην γη. Όμως οι Γιάγκα-λα-χάι δεν είναι μόνοι. Ένα ακόμα ανθρωποειδές είδος, οι Χθόνοι, καθώς και πληθώρα φρικιαστικών τεράτων ζουν στα βάθη των στοών και πάντα είναι πεινασμένα…
Ο Martin ακολουθεί τον νεαρό ξανθό και αλαζόνα ευγενή Άνελιν στην περιπέτεια του μέσα στις στοές. Είναι η πρώτη φορά που ο νεαρός εισέρχεται στις ανήλιαγες, τρομακτικές στοές που κείτονται πέραν του Τείχους (σας θυμίζει κάτι;). Ο στόχος του είναι να σκοτώσει τον Κρεατοκουβαλητή, μία μυστηριώδη φιγούρα που καταδύεται συχνά σε εκείνες τις στοές για να προμηθεύσει με κρέας τους Γιάγκα-λα-χάι, ώστε να εκδικηθεί την προσβολή που του έκανε στην μεγαλύτερη γιορτή του λαού τους.
Παρά τις μόλις 128 σελίδες της ιστορίας, ο Martin καταφέρνει να παραδώσει μία κλειστοφοβική, τρομακτική, σκοτεινή (κυριολεκτικά και μεταφορικά) περιπέτεια, που θυμίζει με ωραίο τρόπο τις ταινίες Alien, κτίζοντας παράλληλα και έναν ενδιαφέροντα κόσμο με τις δικές του παραδόσεις και ιστορίες. Όπως ξέρει τόσο καλά να κάνει, ο Martin μας προμηθεύει με στοιχεία για το παρελθόν του κόσμου έτσι που θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα για αυτόν, χωρίς όμως να γίνεται αυτό εις βάρος της πλοκής. Οι χαρακτήρες, προεξαρχόντων του Άνελιν και του Κρεατοκουβαλητή είναι καλοί αν και δοσμένοι λιτά, όπως άλλωστε επιβάλλει το μέγεθος της ιστορίας. Όσο για τους διαλόγους, αξίζει να προσέξετε αυτούς του Γκροφ.
Ελπίζω να διαβάσετε και εσείς το Στον Οίκο του Σκουληκιού, ιδανικά ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα! Κυκλοφορεί και διασκευή της ιστορίας σε graphic novel, δυστυχώς όχι στα ελληνικά. Άλλες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας του Martin στα ελληνικά είναι Το Φως που Σβήνει, Τα Ταξίδια του Ταφ, Η Σκιά του Κυνηγού, Το Καταφύγιο των Ανέμων, και Νυχτοπτερίτες. Στα ελληνικά κυκλοφορεί επίσης και το μυθιστόρημα τρόμου Το Όνειρο του Μισισιπή. Αξίζει να ψάξετε και το δίτομο Dreamsongs, που περιέχει ακόμα περισσότερες ιστορίες του Martin στα εγγλέζικα, μαζί με πολλά αυτοβιογραφικά σημειώματα. Ελπίζω να επανέλθω σε επόμενο άρθρο με κάποιο από αυτά τα βιβλία!
Φίλες και φίλοι, μείνετε συντονισμένοι στην Κοιλάδα της Γνώσης για περισσότερες συνεντεύξεις και άρθρα για βιβλία…