Όσο να ‘ναι, μια δυσπιστία την έχω όταν πρόκειται για βιβλία ενεπνευσμένα από ταινίες, βιντεοπαιχνίδια, ή παιχνίδια ρόλων. Επειδή όμως πρέπει να δοκιμάζουμε και νέα πράγματα, πήρα, διάβασα, απήλαυσα, και σας παρουσιάζω το The Dark Elf Trilogy, την τριλογία του R. A. Salvatore στο κόσμο Forgotten Realms.
Κατ’ αρχάς, ο όρος Forgotten Realms αναφέρεται σε έναν φανταστικό κόσμο που δημιουργήθηκε το 1968 για το δημοφιλές παιχνίδι ρόλων Dungeons and Dragons (D&D) από τον Ed Greenwood. Ο κόσμος του Greenwood αγαπήθηκε τόσο από τους παίκτες του D&D που όχι μόνο τυποποιήθηκε και κυκλοφόρησε επίσημα ως συνοδευτικό υλικό του παιχνιδιού, αλλά και ενέπνευσε πληθώρα μυθιστορημάτων από πολλούς συγγραφείς. Ένας εξ αυτούς ήταν και ο R. A. Salvatore.
Η τριλογία The Dark Elf Trilogy είναι η δεύτερη χρονικά που έγραψε ο Salvatore για το Forgotten Realms, λειτουργεί ως προοίμιο της πρώτης (The Icewind Dale Trilogy) και εξιστορεί την ζωή ενός βασικού χαρακτήρα της, Ντριτζ ντο Έρντεν. Ο Ντριτζ είναι ντρόου, δηλαδή σκοτεινό ξωτικό. Η φυλή του ζει στο Άντερνταρκ, έναν κλειστοφοβικό, υπόγειο κόσμο γεμάτο στοές, σπηλιές, και μοχθηρία. Απεχθάνεται το φως και τον υπέργειο κόσμο, καθώς και οποιαδήποτε διαφορετική φυλή. Οι ντρόου σπάνια φεύγουν από την πόλη τους, Μετζομπεράτζαν, στην οποία οι ευγενείς οίκοι μηχανορραφούν συνεχώς. Οι οίκοι κατατάσσονται σε μία ιεραρχική λίστα και ο μόνος τρόπος να ανέβει ένας οίκος είναι να καταστραφεί ένας άλλος. Σύμφωνα με το νομικό σύστημα και τα ήθη των ντρόου, η πλήρης καταστροφή ενός οίκου δεν επιφέρει καμία κύρωση, αρκεί όμως ακόμα και ένας επιζών ευγενής για να στραφεί όλη η πόλη ενάντια στον επιτιθέμενο οίκο και να τον αφανίσει. Καμία αδυναμία δεν συγχωρείται μεταξύ των ντρόου, ενώ αποκλίσεις από την απόλυτη πίστη και υποταγή στην τυραννική Λοθ, την Θεά Αράχνη, έχουν θανατηφόρες συνέπειες. Το ίδιο ισχύει και για την ανυπακοή στην Μάτρον, την αρχηγό κάθε οίκου, και στις ανώτερες ιέρειές του.
Ο Ντριτζ είναι ευγενής ενός ανερχόμενου οίκου. Γρήγορα η επικρατούσα μοχθηρία παντού γύρω του αρχίζει να τον πνίγει. Και εδώ ο Salvatore δείχνει πόσο ικανός είναι, καθώς στο πρώτο βιβλίο της Dark Elf Trilogy με τίτλο Πατρίδα βλέπουμε ένα καταπληκτικό ψυχογράφημα του Ντριτζ και νιώθουμε σαν να είμαστε εμείς οι ίδοι στην θέση του. Ναι, το βιβλίο είναι περιπέτεια, με τόνους δράση και γρήγορο ρυθμό, αυτό όμως κάνει την τόσο εμβριθή ανάπτυξη του Ντριτζ ακόμα πιο αξιέπαινη. Παράλληλα, παρακολουθούμε πώς ο οίκος του Ντριτζ συνεχίζει τις ανήθικες μεθόδους του για να αρπάξει κι άλλη εξουσία και πώς ο Ντριζ εμπλέκεται σε όλο και πιο άβολες για αυτόν καταστάσεις.
Το δεύτερο βιβλίο, με τίτλο Εξορία ακολουθεί τις περιπέτειες του Ντριτζ στο υπόλοιπο Άντερντακ. Ο Salvatore ανοίγει την βεντάλια της κοσμοπλασίας, χωρίς να φαλτσάρει, βάζοντας τον Ντριτζ να συναντάει πολυάριθμες νέες φυλές, όπως νάνοι, ορκ, γκόμπλιν, και… κθουλουειδή πλάσματα. Το ψυχογράφημα του Ντριτζ συνεχίζεται μέσα από τις περιπέτειες του στο ευρύτερο Άντερντακ, έχοντας τώρα να αντιμετωπίσει και την εγγενή καχυποψία όλων των φυλών απέναντι στους ντρόου. Η Εξορία είναι ίσως λίγο πιο αδύναμη από την Πατρίδα, δίνει όμως ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στον ίδιο τον Ντριτζ, χωρίς πάντως να λείπουν και περιστασιακές αναφορές στις μηχανορραφίες του οίκου του στην Μετζομπεράτζαν.
Η τριλογία κλείνει με την Ξενιτιά, όπου ο Ντριτζ περιπλανιέται στον υπέργειο κόσμο (όπου υπάρχουν και ξωτικά — σκέτα ξωτικά, όχι σκοτεινά). Η προηγούμενη εμπειρία του εκεί ήταν παραπάνω από εφιαλτική, αλλά ο Ντριτζ δεν έχει πού αλλού να πάει. Θεωρεί επίσης πως ίσως το άπλετο φως του υπέργειου κόσμου είναι η μοναδική κάθαρση στην οποία μπορεί να ελπίζει. Αν η καχυποψία των άλλων προς τον Ντριτζ ήταν μία φορά έντονη στο Άντερντακ, τα πράγματα είναι εκατό φορές χειρότερα στον υπέργειο κόσμο. Ο Ντριτζ πάντα είναι ο πρώτος ύποπτος ή ακόμα και ο αναμφισβήτητος ένοχος, άσχετα από την ύπαρξη ή μη αποδείξεων. Σε ακόμα ένα βιβλίο, ο Salvatore δίνει ρέστα συνθέτοντας τις περιπέτειες του Ντριτζ με την ανάλυση του χαρακτήρα του, των αντιθέσεών του, και των βασάνων του. Η Ξενιτιά ίσως είναι το καλύτερο βιβλίο της τριλογίας, ίσως και επειδή σχεδόν εξ ολοκλήρου αφορά τον Ντριτζ. Η μόνη λογοτεχνική παρατήρηση αφορά το τελευταίο κομμάτι της, που μοιάζει κάπως ασύνδετο με την υπόλοιπη ιστορία.
Δεν περίμενα ότι θα διάβαζα μία τόσο άρτια λογοτεχνικά τριλογία περιπετειών με έναν τόσο καλά ψυχογραφημένο πρωταγωνιστή. Και ταυτόχρονα με γρήγορο ρυθμό, πλούσια δομημένο κόσμο (κόσμους, καλύτερα), και καντάρια δράσης. Αν δεν ήξερα ότι αυτή η τριλογία προήλθε από την ενασχόληση του συγγραφέα με ένα παιχνίδι ρόλων και μου το έλεγε κάποιος εκ των υστέρων, δεν θα τον πίστευα πριν το ψάξω μόνος μου.
Απήλαυσα λοιπόν την Dark Elf Trilogy και σίγουρα θα συνεχίσω με την Icewind Dale Trilogy και με τα αυτόνομα Οι Σύντροφοι και Χαμένες Ιστορίες. Θέλω κι άλλο Ντριζ από την πένα του Salvatore. Ευχαριστώ θερμά τις Εκδόσεις Anubis για την προμήθεια του βιβλίου.
Φίλες και φίλοι, μείνετε συντονισμένοι στην Κοιλάδα της Γνώσης για περισσότερες παρουσιάσεις βιβλίων, συνεντεύξεις, και κληρώσεις…