Αν και από τα παλιότερα βιβλία τού Χωμενίδη, τα Λόγια Φτερά (Πατάκης, 2009, 5,30€, 376 σελ.) είναι από τα καλύτερά του μαζί με τον Βασιλιά της (άρθρο μου για το βιβλίο εδώ), την Νίκη και τον Φοίνικα. Οι σελίδες του μάς ταξιδεύουν στην αρχαϊκή Ελλάδα τού 8ου αι. π.Χ., τότε που οι μύθοι που σήμερα γνωρίζουμε και θαυμάζουμε δεν είχαν αποκτήσει την τελική τους μορφή, ενώ ο Όμηρος ήταν ακόμα αγέννητος. Αφηγητής είναι ο Τήνελλος, γέννημα-θρέμμα τής μικρασιατικής Απολλωνίας. Έχοντας αισθανθεί τον θάνατό του να πλησιάζει, αποφασίζει να εξιστορήσει τις περιπέτειές του στον εγγονό του, τον… Όμηρο.
Ξεκινώντας από τα παιδικά του χρόνια στην Απολλωνία και τις πρώτες – αλλά σκληρές – κακοτυχίες του στην ζωή, ο Τήνελλος διατρέχει λίγο-πολύ όλα τα μήκη και πλάτη τής αρχαϊκής Ελλάδος. Αρχικά, τον βλέπουμε να οργώνει τα μικρασιατικά παράλια ως μέλος τής συνοδείας τού περίφημου αοιδού Αναβάτη, ο οποίος και τον μυεί στην επική ποίηση. Αργότερα, ο Τήνελλος περνάει και από τα νησιά τού Αιγαίου, την Κόρινθο τις – κάποτε τρανές αλλά τώρα ασήμαντες – Μυκήνες, την Ολυμπία κατά τους διάσημους Ολυμπιακούς Αγώνες, και φτάνει ακόμα και σε μία ελληνική αποικία βόρεια τής Θράκης. Σε κάθε μέρος συναντάει και από μία νέα πρόκληση, συνήθως άγρια και βίαιη- όπως έναν λοιμό, έναν παράφρονα βασιλιά, ή μία άνιση αναμέτρηση πόλεων – και κάνει ό,τι μπορεί για να επιβιώσει. Το τελευταίο κομμάτι είναι και το πιο περίεργο, και κατά πολλούς το πιο αδύναμο τού βιβλίου. Το μόνο που θα σας πω για να μην σας το χαλάσω είναι πως έχει πολλή, πολλή, θάλασσα.
Περιέργως, το βιβλίο μου θύμισε κάπως το πρώτο μισό από το μυθιστόρημα φαντασίας Το Όνομα του ανέμου τού Patrick Rothfuss, όπου επίσης ένα νεαρό αγόρι με αγάπη για την μουσική παλεύει να επιβιώσει μέσα από τις περιπλανήσεις του σε έναν άγριο κόσμο. Μου άρεσε ο τρόπος που ο Χωμενίδης ανασυνέθεσε την Ελλάδα τού 8ου αι. π.Χ., και ότι της έδωσε την άγρια, βάρβαρη χροιά που είχε εκείνα τα σκοτεινά χρόνια. Καταπληκτική και η ιδέα για την ταυτότητα τού Αναβάτη… Οι συνεχείς εναλλαγές τοπίων και χαρακτήρων γίνονται με αρμονικό τρόπο, κρατώντας τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Το αδύναμο σημείο τού βιβλίου είναι ίσως το τελευταίο μέρος του, που νομίζω πως θυμίζει κάτι από ένα σημείο σε ένα άλλο βιβλίο τού Χωμενίδη, Ο κόσμος στα μέτρα του.
Ελπίζω να διαβάσετε το βιβλίο και να βγουν και άλλες ιστορίες για την αρχαϊκή Ελλάδα! Ίσως ο συγγραφέας, αντί να γράψει για το 2020 μ.Χ. σε επόμενο βιβλίο του όπως δήλωσε, να ήταν καλύτερα να επανέλθει στα χρόνια των Λόγιων Φτερών…
Φίλες και φίλοι, μείνετε συντονισμένοι στην Κοιλάδα της Γνώσης για περισσότερες συνεντεύξεις και άρθρα για βιβλία…