Το τελευταίο Χριστουγεννιάτικο βιβλίο που διάβασα αυτές τις γιορτές ήταν η συλλογή διηγημάτων Χριστουγεννιάτικες ιστορίες με φαντάσματα (Νάρκισσος, 2008, 386 σελ., 9.70€). Παρά ένα χλιαρό ξεκίνημα με τις δύο πρώτες ιστορίες, το βιβλίο βρήκε τελικά ρυθμό, με μία αρμονική ισορροπία μεταξύ τρομακτικών και ρομαντικών ιστοριών. Νομίζω πως διαβάζεται εξίσου ευχάριστα οποιαδήποτε περίοδο τού χρόνου. Πάμε τώρα να δούμε εν τάχει κάθε διήγημα.
Το σακίδιο, του Άλτζερνον Χ. Μπλάκγουντ (1869-1951): μετά από μία ψυχοφθόρο δίκη και την αθώωση τού ενόχου δολοφόνου, ο γραμματέας τού δικηγόρου προσπαθεί να ηρεμήσει, αλλά ένα σακίδιο δεν θα τον αφήσει…
Η ιστορία της γριάς παραμάνας, της κυρίας Γκάσκελ (1810-1865): μία αρκετά αδιάφορη ιστορία για μία παραμάνα και ένα κορίτσι που επισκέπτονται την έπαυλη συγγενών τους.
Η άμαξα-φάντασμα, τής Αμέλια Μπ. Έντουαρντς (1831-1892): ένας κυνηγός χάνεται στην χιονισμένη εξοχή και βρίσκει καταφύγιο σε ένα απομονωμένο σπίτι. Δυνατό.
Τζέρι Μπάντλερ, του Γ. Γ. Τζέικομπς (1863-1943): ένα σύντομο διήγημα για μία παρέα σε ένα ξενοδοχείο όπου θρυλείται πως υπάρχει ένα φάντασμα. Καλούτσικο.
Η κυρία Λαντ, του Χιου Γουόλποουλ (1884-1941): ένας συγγραφέας προσκαλείται από έναν συνάδελφό του στην παραλιακή του κατοικία στην Κορνουάλη. Μετά από ένα ανατριχιαστικό ταξίδι με άμαξα, που θυμίζει αρκετά τις πρώτες σελίδες τού Δράκουλα, ο συγγραφέας συναντάει τον οικοδεσπότη του και αμέσως μετανιώνει που δέχτηκε την πρόσκληση. Πολύ καλή ιστορία.
Η ιστορία των καλικαντζάρων που έκλεψαν ένα νεωκόρο, του Καρόλου Ντίκενς (1812-1870): μία παραλλαγή τής κλασικής Χριστουγεννιάτικης ιστορίας τού Ντίκενς, με ένα νεωκόρο στην θέση τού Σκρουτζ και τους καλικαντζάρους στην θέση των πνευμάτων. Διαβάζεται ευχάριστα, πάντως.
Αργότερα, της Ήντιθ Γουόρτον (1862-1937): ένα αντρόγυνο μετακομίζει σε ένα επαρχιακό σπίτι, που θρυλείται ότι φιλοξενεί φάντασμα. Μία ιστορία από το παρελθόν έρχεται να τους στοιχειώσει και να δικαιολογήσει όσα λέγονται για το φάντασμα τού σπιτιού. Ωραίο διήγημα με αρκετό μυστήριο.
Όταν ο Σατανάς γυρίζει σπίτι για τα Χριστούγεννα, του Ρόμπερτσον Ντέιβις (1913-1995): μία κάπως χιουμοριστική και πάντως πρωτότυπη ιστορία.
«Γώμαι», του Πρώην Οπλίτη Χ (Άλφρεντ Μακλέλαντ Μπαράζ (1889-1930)): ένα παιδικό παιχνίδι ονόματι Γώμαι (από το Εγώ Είμαι) καταλήγει ανατριχιαστικό όταν ξαφνικά ο αριθμός των παικτών δεν είναι ο αρχικός…
Η πύλη του Παραδείσου, του Ράσελ Κερκ (1918-1994): τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας αρχίζουν να θολώνουν όταν ένας ταξιδιώτης μπαίνει σε ένα πανδοχείο και ανακαλύπτει ότι ίσως είναι νεκρός. Μου θύμισε πολύ το τέλος τού Χάρι Πότερ και το Άγιοι Τίποτα τού Κωνσταντίνου Κέλλη. Από τα καλύτερα τής συλλογής.
Σονάτα για άρπα και ποδήλατο, της Τζόαν Έικεν (1924-2004): Δύο ζευγάρια, ένα ζωντανό και ένα νεκρό, προσπαθούν να βρουν την ευτυχία. Καλούτσικο.
Το μαγαζί των φαντασμάτων, του Γκ. Κ. Τσέστερτον (1874-1936): ένα σύντομο διήγημα από το οποίο παρελαύνουν προσωπικότητες όπως ο Ντίκενς και ο Ρομπέν των Δασών.
Η ιστορία μιας εξαφάνισης και μιας εμφάνισης, του Μ. Ρ. Τζέιμς (1862-1936): ατμοσφαιρική ιστορία, όπου μέσω μίας σειρά επιστολών περιγράφεται η εξαφάνιση ενός ανθρώπου και οι προσπάθειες για την εύρεσή του.
Ο καθαριστής του πάρκου, της Μιριέλ Σπαρκ (1918-2006): κάποιος που αντιπαθεί τα Χριστούγεννα, αποφασίζει να κάνει κάτι για να τα εξουδετερώσει..
Δέσμια της γης, της κυρίας Όλιφαντ (1828-1897): μία ρομαντική ιστορία για έναν νεαρό που ερωτεύεται μία… περίεργη κοπέλα. Θα μπορούσε να ήταν μικρότερο.
Η ταφόπλακα, του Σ.Τ.Α. Μπούρμαν: μπορεί να σκότωσε τον άντρα της, αλλά μήπως αυτός δεν είναι ακριβώς νεκρός;
Τα πρώτα μου ευτυχισμένα Χριστούγεννα, της Μαίρη Ελίζαμπεθ Μπράντον (1837-1815): μία κάπως συγκινητική ιστορία με τρία παιδιά ενός ιδρύματος.
Η εγχείρηση, της Βάιολετ Χαντ (1862-1942), και Η συνοδός, της κυρίας Μπελόκ Λάουντς (1873-1956): δύο αδιάφορα διηγήματα.
Κακές συναναστροφές, του Γουόλτερ Ντε Λα Μαπ (1873-1956): ένα σύντομο διήγημα για την διαθήκη ενός κακού γέρου.